Wieża spadochronowa - pierwsza w Poznaniu wieża spadochronowa powstała na przełomie lat 1937/1938 na Łęgach Dębińskich. Była to wówczas najwyższa w Polsce tego typu wieża, o wysokości 30 metrów.
Na Łęgach[]
Wieża na Łęgach powstała z inicjatywy Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (paramilitarnej organizacji zrzeszającej w roku 1938 w samym tylko województwie poznańskim 120 tys. członków). Jej otwarcie 26 czerwca 1938 roku przyciągnęło tłumy Poznaniaków.
Wieża szybko zyskała liczne grono entuzjastów symulowanego skoku na spadochronie, których nie zniechęcał brak windy - na pomost trzeba było wspinać się po stopniach. Służyła także szkoleniu wojskowemu. Co ciekawe, skoki z niej mogły odbywać się niemal przez cały rok, aż do temperatury -7 st. Celsjusza[1].
Po zmroku wieżę ozdabiał oświetlony napis „LOPP”.
Po zajęciu miasta przez Niemców w roku 1939 została rozebrana.
Z Mosiny na Sołacz[]
Plany odbudowy wieży na Łęgach po roku 1945 nie zostały zrealizowane.
W roku 1950 działacze poznańskiego okręgu Ligi Lotniczej postanowili przenieść wieżę obserwacyjno-nasłuchową z Mosiny na teren Poznania. Mosińska wieża została postawiona w czasie okupacji przez Niemców. Po wojnie utraciła swoje militarne znaczenie, planowano jej likwidację.
Mimo piętrzących się trudności biurokratycznych, na początku 1952 roku podjęto decyzję o ostatecznej lokalizacji wieży w Parku Sołackim (w pobliżu dzisiejszej ulicy Niestachowskiej).
Otwarta 22 lipca 1952 roku wieża była znacznie wyższa od swej poprzedniczki z roku 1938. Wznosiła się ona na wysokość 58 metrów (najwyższa w Polsce), przy czym skoki wykonywano z platformy znajdującej się 48 metrów nad ziemią. Oświetlenie wieży pozwalało wykonywać skoki nawet w nocy.
„Ostateczne” otwarcie[]
Budowę wieży zakończono ostatecznie dopiero po jej uroczystym otwarciu. W ramach obchodów Święta Lotnictwa 24 sierpnia 1952 r. odbyły się skoki pokazowe, które podziwiało 5 tys. widzów. Po ich zakończeniu wieża została otwarta dla publiczności.
Od tego momentu, za opłatą wynoszącą złotówkę, każdy Poznaniak mógł wykonać symulowany skok ze spadochronu. Skok ten polegał na szybkim opuszczeniu się na linie z czaszą spadochronową nad głową.
Wiosną 1953 roku wieża zyskała windę zamontowaną przez ekipę z HCP.
Rozbiórka wieży[]
Pod koniec lat 50-tych pieczę nad wieżą przejął Aeroklub Poznański. Skoki zostały zawieszone. Wykonane w roku 1961 ekspertyzy wykazały poważne wady w zakresie statyki i konstrukcji wieży. Nie została ona zabezpieczona przed szybką korozją. Projekt nie uwzględniał również obciążenia przez platformę i zamontowany na szczycie żuraw. Opiekujący się wieżą Aeroklub Poznański narzekał na wysokie koszty utrzymania obiektu.
Temat przyszłości wieży często gościł na łamach lokalnej prasy oraz w rozmowach Poznaniaków.
Ostatecznie 20 kwietnia 1968 roku wieża została wysadzona przez saperów. Decyzję podjęto za zamkniętymi drzwiami, ogłaszając ją w trybie informacji wykonawczej, z obawy przed falą protestów.
Do roku 1969 uprzątnięto wszelkie pozostałości wieży górującej przez ponad 15 lat nad Sołaczem.