Przystanki tramwaju wodnego (niem. Motorschiffsanlegestellen) oznaczone na planie miasta z roku 1944 (zielone punkty w czerwonym okręgu)
Tramwaj wodny (niem. Motorschiffs - łodzie silnikowe) - komunikacja wodna uruchomiona na Warcie w roku 1943 przez Posener Strassenbahn AG. Funkcjonowała ona do stycznia 1945 roku, gdy zatopiono statki obsługujące linię[1].
Historia[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Niemiecki okupant w roku 1941 postanowił uruchomić rekreacyjne kursy z Poznania do Puszczykowa i Radojewa. Zakupiono w tym celu cztery używane statki motorowe. Działania wojenne i ograniczenia zużycia paliwa zmusiły władze niemieckie do wysłania ich do Rzeszy i przebudowy statków na zasilane gazem generatorowym z antracytu. Po powrocie do Poznania rozpoczęły regularne kursy w roku 1943. Z rejsów korzystali codziennie polscy robotnicy pracujący dla potrzeb Werhmachtu w zakładach na Starołęce (m.in. przy produkcji zup w proszku Knorra)[2].
Po wojnie z dna Warty wydobyto jeden spalony statek kursujący po Warcie.
Przystanki[]
Wszystkie przystanki (z wyjątkiem Schützenhaus oraz Kreuzkirche) zlokalizowane były na wschodnim brzegu rzeki[3].
- Luisenhain (Starołęka, na wysokości współczesnej ulicy Św. Antoniego)
- Gummiwerke (zakłady Stomil)
- Hanesch (na wysokości współczesnej ulicy Szczytnickiej)
- Brennerstrasse (na wysokości współczesnej ulicy Bielniki)
- Kreuzkirche (kościół Wszystkich Świętych)
- Venezianer Gasse (ulica Wenecjańska)
- Schützenhaus (na wysokości współczesnej ulicy Ugory)
Przewozy[]
| Rok | Przewozy[4] |
|---|---|
| 1943 | 43 950 pasażerów |
| 1944 | 128 924 |
Źródła[]
- ↑ KMP - Jan Wojcieszak, Tramwaje elektryczne w Poznaniu (cz. II)
- ↑ Z życia MPK nr 17 (545)/1995, s. 4
- ↑ Verkehrsplan der Gauhauptstadt Posen 1944
- ↑ Komunikacja miejska w poznańskich dokumentach archiwalnych w: „Kronika Miasta Poznania” nr 3-4/1992, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 1992.