Stanisław Wojciechowski - pianista, kompozytor, wybitny jazzman, posiadacz słuchu absolutnego. Brat Jana Wojciechowskiego.
Historia[]
Stanisław pochodził z wielodzietnej rodziny o silnych tradycjach muzycznych. Jego rodzice przenieśli się z Biniewa (koło Ostrowa Wielkopolskiego) do Poznania, aby umożliwić Stanisławowi i jego braciom edukacje muzyczną.
Po ukończeniu konserwatorium muzycznego w Poznaniu, Stanisław rozpoczął pracę jako pianista w kinie. Jednak ze względu na wyjątkowy talent muzyczny szybko zrezygnował i dołączył do grupy doświadczonych muzyków.
Kariera[]
W 1929 roku zatrudnił się w The Crazy Kiddies Jazz Dans Orchestra i wyruszył w tourne po Europie i Ameryce.
W 1936 r. powrócił do Poznania i koncertował w ekskluzywnych lokalach takich jak Palais de Danse.
Wojna[]
Wraz z wybuchem wojny zatrudnił się w niemieckiej kawiarni Cafe Swan. Cieszył się opinią doskonałego pianisty. Przemycał polską kulturę w postaci skomponowanych przez siebie utworów jazzowych. Następnie wraz z żoną otworzył własną restaurację Kolumbina przy ul. Marszałka Focha (dzisiejsza Ulica Głogowska).
Po wojnie[]
Po zakończeniu wojny Stanisław Wojciechowski kontynuował swoją karierę w eleganckich lokalach i kawiarniach Poznania, m.in. Cafe Esplanade, gdzie słynął z nieprzeciętnych zdolności i stylu.
Represjonowany przez komunistyczny rząd, w 1958 r. zrezygnował z publicznych wstąpień i założył firmę zajmującą się renowacją instrumentów muzycznych - głównie pianin i skrzypiec. Pomimo inwigilacji, potajemnie wspierał polską sceną jazzową dzieląc się doświadczeniami oraz nie przestając komponować.
Umarł 3 lutego 1975 r. na atak serca. Pochowany został w Poznaniu na Cmentarzu Górczyńskim.