Rogale świętomarcińskie - przygotowywane w Poznaniu i regionie rogale z nadzieniem z białego maku.
Tradycja[]
Tradycja rogali związana jest z obchodami dnia Świętego Marcina przypadającym na 11 listopada. Wywodzi się ona jednak jeszcze z czasów pogańskich - podczas jesiennego święta składano ofiary bogom. Zwykle były to woły lub w zastępstwie - ciasto zwijane w wole rogi. Kościół przejął ten zwyczaj łącząc go z postacią św. Marcina. Kształt rogala miał nawiązywać do podkowy, którą zgubił koń świętego.
Tradycja w obecnym kształcie została wskrzeszona w listopadzie 1891 roku przez apel proboszcza parafii św. Marcina, księdza Jana Lewickiego, aby wzorem patrona wierni zrobili coś dla biednych. Obecny na mszy cukiernik Józef Melzer, pracownik pobliskiej cukierni, namówił swego szefa, aby powrócić do starej tradycji. Bogatsi poznaniacy kupowali więc rogale, a biedni otrzymywali go za darmo.
Rogal[]
Corocznie 11 listopada, w dniu św. Marcina, poznaniacy zjadają średnio 250 ton smacznych rogali. Roczna sprzedaż osiąga rozmiar 500 ton, co odpowiada 2.5 milionom rogali.
Od listopada 2003 r. rogale, aby mogły nosić miano marcińskich, muszą spełniać następujące warunki:
- ciasto półfrancuskie
- nadzienie z białego maku, wanilii, mielonych daktyli lub fig, cukru, śmietany, rodzynek, masła i skórki pomarańczowej.
Są one weryfikowane przez Kapitułę Poznańskiego Tradycyjnego Rogala Świętomarcińskiego, która przyznaje certyfikat pozwalający używać nazwy „rogale świętomarcińskie” lub „rogale marcińskie”.
30 października 2008 roku rogal świętomarciński został wpisany do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych w Unii Europejskiej [1].
12 kwietni 2014 roku na Starym Rynku otwarto Rogalowe Muzeum Poznania.