|
Ten dynks trzeba narychtować, tej! Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tego artykułu. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje. |
Rataje - dzielnica znajdująca się na prawym brzegu Warty. Na Ratajach mieszka 90 tysięcy osób.
Historia[]
Pierwsza wzmianka o Ratajach pochodzi z przywileju lokacyjnego Poznania z 1253 roku. Wieś Rataje leżała w miejscu dzisiejszego osiedla Piastowskiego.
W XV w. w trakcie wojen krzyżackich miasto wydzierżawiło Rataje Kazimierzowi Jagiellończykowi, który zastawił je dalej rodzinie Pampowskich. W 1508 r. od Ambrożego Pampowskiego, wojewody sieradzkiego, zastaw ten wykupił generał wielkopolski Łukasz Górka. Jego syn, Jędrzej, odstąpił wieś Grzegorzowi Lubrańskiemu. Lubrański posiadał Rataje od 1524-1529 r. Następnie zastaw wrócił do rodziny Górków. W 1580 r. właścicielem Rataj był Stanisław Górka, wojewoda poznański. Po jego śmierci w 1592 r. prawo do wsi nabył Henryk Girk, mieszczanin poznański, który w 1599 r. część darował miastu, a drugą część sprzedał za 3000 ówczesnych złotych polskich. W okresie 1620-1632 miasto sprzedało z nieznanych powodów Rataje. Od tego czasu ta wieś przechodziła przez różne ręce. W drugiej połowie XVII r. Rataje przypadły Wojciechowi Bulakowskiemu, poznańskiemu pisarzowi grodzkiemu. Z pomocą konstytucji z 1677 r. miasto wyjednało sobie prawo odkupienia dóbr i spłaciło w 1682 r. Bulakowskiego i objęło Rataje jako prawowitą własność. Instygator koronny wytoczył miastu proces o nieprawne przejęcie dóbr królewskich. Król Jan III Sobieski w dniu 17 lipca 1688 r. odrzucił tą skargę dekretem, jednocześnie unieważniając wszelkie pretensje skarżącego.
Wiek XVIII[]
Na polach Żegrza i Rataj odbyła się 19 sierpnia 1704 r. bitwa regularnych armii (wojska króla polskiego Augusta II Sasa starły się z wojskami szwedzkimi zajmującymi w trakcie wojny północnej Poznań), w wyniku której obie wsie z folwarkiem puszczono z dymem, a mieszkańcy się rozproszyli[1].
3 czerwca 1745 r. komisja Trzy Porządki wydała dokument ponownej lokacji na prawie magdeburskim Rataj i Żegrza rezygnującym tym samym z systemu pańszczyźnianego na rzecz pełnego oczynszowania. Był to dokument przełomowy w historii nie tylko miasta, ale całego państwa polsko-litewskiego - rozpoczęto proces tworzenia wsi czynszowych na wzór zachodni, zrywając z pracą pańszczyźnianą. Niedługo potem na Ratajach pojawiło się pierwszych czternastu osadników bamberskich[1].
Współczesność[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Rataje włączone do miasta w 1925 roku zachowały charakter rolniczy aż do 1965 roku, kiedy to rozpoczęto tu budowę olbrzymiego dziś osiedla mieszkaniowego (Osiedle Piastowskie).
Statystyki historyczne[]
Ludność[]
| Łącznie | Mężczyzn | Kobiet | |
|---|---|---|---|
| 1871 | 358 | 177 | 181 |
| 1885 | 388 | 191 | 197 |
| 1895 | 551 | 265 | 286 |
| 1905 | 951 | 492 | 459 |
| 1910 | 993 | 500 | 493 |
| 1921 | 1425 | 680 | 745 |
Liczba budynków[]
|
Rok |
Mieszkalne | Inne zamieszkałe | Zamieszkane mieszkania |
|---|---|---|---|
| 1871 | 36 | ||
| 1895 | 43 | 3 | 46 |
| 1905 | 64 | 2 | 66 |
| 1910 | 72 | 1 | 73 |
| 1921 | 86 | 271 |
Galeria[]
Przypisy[]
- ↑ 1,0 1,1 Rataje i Żegrze w okresie średniowiecznym i staropolskim (do 1745 roku) w: „Kronika Miasta Poznania” nr 3/2001, „Rataje i Żegrze”, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 2001.
- ↑ „Kronika Miasta Poznania” nr 1/1924, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 1924.
- ↑ „Kronika Miasta Poznania” nr 2/1924, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 1924.