Tadeuszowi Kościuszce Poznań 1930 r.Wielkopolska
Zbudzony lud
Zew obrońców
Pomnik Tadeusza Kościuszki - pomnik odsłonięty 27 grudnia 1930 roku przy ul. Bukowskiej (przy skrzyżowaniu z Roosevelta, naprzeciwko wejścia na teren Targów Poznańskich)[1] autorstwa Zofii Trzcińskiej-Kamińskiej, obecnie stojący na skwerze u zbiegu ulic Grunwaldzkiej i Bukowskiej.
Budowa[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Pomnik Kościuszki został pierwotnie odsłonięty w roku 1930 z okazji Powszechnej Wystawy Krajowej. Pomnik wykonano wówczas w formie patynowanego gipsowego posągu.
Pomnik[]
Pomnik wykonany został z granitu, a postać umieszczona na cokole z brązu. Kościuszko, ubrany w płaszcz kosynierski, trzymał miecz w skrzyżowanych rękach.
Przy każdej z trzech ścian pomnika znajdowały się rzeźby:
- figura przedstawiająca kobietę w stroju rycerskim, trzymającą chorągiew z pogonią litewską w jednej ręce i liście żołędzi w drugiej. Przy figurze umieszczono białego orła i napis: „Wielkopolska”,
- figura chłopa trzymającego w jednej ręce miecz, drugą zaś wzniesioną ku niebu, obok niej napis: „Zbudzony lud”,
- figura rycerza trąbiącego, ubranego w strój rycerski, trzymającego pas. Przy nim napis: „Zew obrońców”.
Odbudowa[]
Pomnik Kościuszki został zniszczony przez Niemców podczas II wojny światowej. Odtworzony w 1967 r. przez autorkę pierwotnego projektu, stanął (przesunięty nieco w kierunku zachodnim ze względów komunikacyjnych[2]) na skwerze u zbiegu ulic Grunwaldzkiej i Bukowskiej. Za materiał posłużył dzwon z wieży zegarowej Zamku Cesarskiego, który spadł w trakcie działań wojennych w roku 1945.
Ciekawostki[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
- Krótko po odzyskaniu niepodległości przez Wielkopolskę, bo już w 1919 roku, postanowiono ustawić w mieście dwa pomniki - Karola Marcinkowskiego (projekt zrealizowany w pełni dopiero w 2005) i Tadeusza Kościuszki. Pomnik Kościuszki, wykonany przez Marcina Rożka, a przechowywany w Muzeum im. Mielżyńskich, nigdy nie ujrzał jednak światła dziennego[3].
Źródła[]
- ↑ „Kronika Miasta Poznania” nr 3/1989, s. 73, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 1989.
- ↑ „Kronika Miasta Poznania” nr 2/2001, s. 50, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 2001.
- ↑ „Kronika Miasta Poznania” nr 4/1998, s. 169, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 1998.