Obiekt wpisany do |
Szpital Elżbietanek - Dom Prowincjalny Św. Elżbiety znajduje się przy ul. Łąkowej 1.
Historia[]
Siostry Elżbietanki przybyły do Poznania w roku 1871 i tu zaczęły prowadzić samarytańską służbę dla ubogich i cierpiących. Początkowo zamieszkały u sióstr Urszulanek na ul. Młyńskiej, a po kilku miesiącach w małym, wynajętym domku przy ul. Za Bramką. W 1875 r. przeprowadziły się do opustoszałego klasztoru Sióstr Karmelitanek przy ul. Wieżowej. W latach 1883–1885 kupiły parcelę z małym domkiem robotniczym przy ul. Łąkowej i zbudowały II piętrowy dom. Potem w latach 1908-1913 zbudowały i rozbudowały szpital. W 1920 roku siostry zorganizowały Szkołę Pielęgniarską, w 1930 roku dobudowały następne skrzydło szpitala od strony drogi prowadzącej do kościoła Bożego Ciała. Oprócz pracy w szpitalu Siostry prowadziły na terenie Poznania pięć przedszkoli i pracowały w „Ochronkach magistrackich”.
Podczas wojny część sióstr wywieziono do obozu w Bojanowie, część się rozjechała, kilka z nich zostało przy chorych.
Po roku 1945[]
23 lutego 1945 r. dom i szpital zajęło wojsko radzieckie. 19 listopada 1945 r. Sióstr wróciły i rozpoczęły porządkowanie zdewastowanych pomieszczeń i urządzanie szpitala. W styczniu 1946 roku zaczęto przyjmować chorych. W październiku 1950 r. szpital przejęło UB do swego wyłącznego użytku. Urządzenia szpitalne rozwieziono do innych szpitali poznańskich. Siostry przeniesiono do Szpitala przy ul. Samuela Engla (obecnie Niegolewskich) 13, a w 1962 r. wszystkie zwolniono z pracy.
W styczniu 1977 r. szpital został przejęty przez Akademię Medyczną – powstała Klinika Onkologii (po 28 latach odmurowano drzwi do kaplicy, by chorzy mogli z niej korzystać).
Do października 2011 r. był tu Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego. Pomieszczenia zostały oddane zakonnicom w stanie, w którym bez generalnego remontu nie ma szans na kontynuowanie działalności.
Architektura[]
Dom zakonny jak i szpital zbudowany został w stylu łączącym elementy neogotyckie i neorenesansowe. Zdobienia fasady to wzory układane z cegły ceramicznej. Od strony ulicy Łąkowej zwracają uwagę trzy imponujące szczyty oraz smukła wieżyczka nad klatką schodową z windą. Ulica przed budynkiem była brukowana dębową kostką, aby hałas nie przeszkadzał chorym. Budynek jako jedyny w mieście posiadał oświetlenie gazowe i pierwszą windę w Poznaniu, windę podobno przepiękną, z mahoniowego drewna z metalowym okratowaniem i secesyjnymi mosiężnymi elementami dekoracyjnymi. Od strony dużego dziedzińca widnieje zaokrąglona ściana kaplicy zakonnej.