|
Ulica Kolejowa - biegnie od ulicy Gąsiorowskich do ulicy Hetmańskiej równolegle do Głogowskiej i wzdłuż torów w kierunku południowym zamykając Łazarz od wschodu.
Odchodzą od niej następujące po sobie przecznice (wyłącznie po stronie zachodniej) - Kanałowa, Graniczna, Calliera, Mottego, Karwowskiego i Klaudyny Potockiej.
Przynależność[]
Ulica/plac należy[1] do rejonu:
- samorządu lokalnego Św. Łazarz;
- Szkoły Podstawowej nr 9 i Szkoły Podstawowej nr 77 oraz Gimnazjum nr 51;
- parafii Świętego Michała Archanioła, parafii Świętej Anny i parafii Matki Boskiej Bolesnej;
- obwodów wyborczych okręg II obwód 49, okręg II obwód 41, okręg II obwód 47 i okręg II obwód 48;
- obwodów wyborczych do rad osiedli okręg I-Św.Łazarz obwód 1, okręg I-Św.Łazarz obwód 6 i okręg I-Św.Łazarz obwód 9;
- komisariatów komisariat Grunwald rewir III rejon 31 i komisariat Grunwald rewir III rejon 30.
Historia[]
Ulica została wytyczona w końcu XIX wieku. Ulica zawsze nazywała się Kolejowa, z krótką przerwą podczas II wojny światowej. Wtedy nazwano ja „Memelstraße” (Niemeńską lub Kłajpedzką). Nazwa w brzmieniu polskim (Kolejowa) została ustalona 16 czerwca 1919 r.
Kamienice, domy po wschodniej stronie ulicy stanowiły osiedle pracowników kolei. Były to małe mieszkania dla maszynistów, konduktorów, dyspozytorów, dróżników z komórkami, ogródkami. Zbigniew Zakrzewski tak pisze w książce „Ulicami mojego Poznania” o Kolejowej:
Ulica Kolejowa jest dość rzadkim przypadkiem wierności poprzez pokolenia oraz jej zgodności z charakterem okolicy i ze strukturą zawodową mieszkańców. Przecież w najbliższym sąsiedztwie rozpościera się teren kolejowy, a mieszkańcami ulicy byli przeważnie kolejarze.
Ciekawostki[]
- Ciekawostką jest numeracja domów, która biegnie z północy na południe i odwrotnie po drugiej stronie ulicy - pierwszy numer i ostatni spotykają się naprzeciw siebie przy ulicy Gąsiorowskich.
- Ciekawostką jest także przynależność ulicy Kolejowej do Wildy aż do 1900 roku (do czasu przejęcia jej przez miasto), pomimo, że w 1870 roku od Wildy odgrodzono ją linią kolejową.
Przy ulicy[]
- nr 1/3 - pozostałości fabryki narzędzi rolniczych i „lejarni” żelaza Zygmunta Niegolewskiego, Józefa Romockiego i Napoleona Urbanowskiego z 1872 roku. W 1897 r. przejęła tę fabrykę firma Nitsche i spółka. Fabryczka przylega do torów kolejowych, aktualnie to nieciekawe szopy, budy.
- nr 19-21 - pozostałość starych zabudowań przemysłowych
- nr 22 - przychodnia kolejowa, obecnie Kolejowy Ośrodek Medycyny Pracy
- nr 23 – siedziba Wielkopolskiej Spółki PKP CARGO S.A, a przy budynkach pomnik Świętej Katarzyny
- na końcu ulicy między ulicą Hetmańską, Romana Dmowskiego i Potockiej znajdują się najstarsze w Poznaniu ogródki działkowe, utworzone w 1904 roku pod kierunkiem Hermanna Kubego, dyrektora Ogrodów Miejskich, na łąkach miejskich.
- nr 29 - pod „dwudziestym dziewiątym” znajdował się dworek, sad i młyn - Zbigniew Zakrzewski w „Ulicami mojego Poznania…” tak pisze: Stojący wśród drzew mały dworek pod „dwudziestym dziewiątym”. Jest to dawna własność rodziny Denizotów. Francuz Augustyn Denizot, ogrodnik rodem z Szwajcarii, urządził polskim ziemianom zwłaszcza wielkopolskim parki i sady. W roku 1879 zaprowadził przedsiębiorstwo ogrodniczo-sadownicze. Syn Augusta, Alfred Denizot był profesorem fizyki doświadczalnej Uniwersytetu Poznańskiego. Trzy hektarowy ogród Denizota miał cenną i bogatą kolekcję gatunków drzew liściastych. Po roku 1939 został rozparcelowany i zabudowany. Na działce należącej do Denizotów znajdował się również Młyn Poznański, po włączeniu Łazarza do Poznania młyn przeniesiono do Lubonia. Teraz znajduje się tu Hotel Moderno i z tyłu hotelu „Biedronka”
- na narożniku Kolejowej 44 i Mottego 1 – kamienica z 1902 roku należąca do mistrza ciesielskiego M. Flauma (o oszczędnej dekoracji, lecz oryginalnej - wielokolorowe płytki ceramiczne układające się w motyw arkadek)
- nr 52 - przed skrzyżowaniem z Graniczną mieści się Salezjański Ośrodek Młodzieżowy – Oratorium (założony w 1999 roku przez księży salezjanów, od samego początku pełni rolę ośrodka dla dzieci i młodzieży nie tylko z dzielnicy Łazarz)
- nr 55-55a/Kanałowa 8/9 - w latach 30-tych XX. wieku mieściła się tu siedziba firmy Feliksa Pomorskiego, pierwszego producenta krówek
- nr 57 - w 1928 roku powstał budynek Mleczarni Szwajcarskiej, której właścicielem był Stanisław Turno z Objezierza, dzisiaj Centrum Słodkiej Dekoracji P.AN - nowoczesna dekoratornia cukiernicza
Źródła[]
Galeria[]
