Dowiedz się więcej w: Historia Poznania
Poznań - 1618 rok[]
W związku z rozwojem techniki wojennej system obronny miasta był kilkakrotnie modernizowany i ostatecznie został ukształtowany na początku XVI w. W całości średniowieczne fortyfikacje zobaczyć można na widoku miasta Brauna i Hogenberga z 1618 roku. Na tym widoku wzorowana jest makieta w skali 1:150 pokazująca zabudowę średniowiecznego Poznania, którą oglądać można w podziemiach klasztoru oo. Franciszkanów.
- Dowiedz się więcej w: Civitates orbis terrarum
Poznań - 1888 rok[]
Miasto w latach 80. XIX wieku coraz bardziej odczuwało skutki ograniczeń budowlanych wokół twierdzy. W latach 1888-89 ograniczenia te zniesiono częściowo wokół rdzenia na lewym brzegu, a także złagodzono restrykcje budowlane na Chwaliszewie i prawym brzegu Warty. Lata 1888-89 są też ważne z punktu widzenia zmian dokonanych w kolejnych latach (zwłaszcza w okolicy głównego koryta Warty). W latach tych Poznań nawiedziły wielkie powodzie o katastrofalnych skutkach (niektóre tereny znajdowały się 5 tygodni pod wodą, a Stary Rynek tydzień). Bezpośrednim skutkiem powodzi było powstanie konkurencyjnych projektów regulacji Warty - rządowego i magistrackiego. Uznano, że wszystkie wały nadrzeczne muszą zostać podwyższone do poziomu przynajmniej 7,2 m nad poziom zerowy wodowskazu przy Moście Chwaliszewskim (58,166 m.n.p.m.) - dopiero to zapewnić powinno miastu bezpieczeństwo nawet przy wysokich stanach Warty. Po kilku latach targów o pieniądze, w roku 1897 rozpoczęto prace. Regulacja systemu wodnego przebiegała powoli i zakończona została dopiero pod koniec lat 20-tych XX wieku.
Poznań - 1896 rok[]
Szeroko zakrojone prace w latach 90-tych XIX wieku objęły:
- zasypanie podmokłych Łąk Grochowskich (budowa rzeźni i targu zwierzęcego),
- skanalizowanie Bogdanki,
- obniżenie grobli berdychowskiej w celu umożliwienia odpływania wód Warty kanałami odpływowymi już przy średnich stanach,
- zasypanie Zgniłej Warty (w jej miejscu wytyczono ulicę Mostową),
- zasypanie Strugi Karmelitańskiej
- zasypanie Strugi Rybackiej.
Poznań - przełom XIX - XX w[]
Inkorporacja z 1900 roku odegrała ważną rolę w kształcie przestrzennym miasta, liczbie i strukturze ludności. Przyłączono wówczas: Łazarz, Górczyn, Jeżyce i Wildę. Przed inkorporacją miasto obejmowało 947 ha, po powiększeniu obszaru 3303 ha. Gwałtownie wzrastała również liczba ludności z 75 tys. w roku 1899 do 117 tys. w roku 1900. Po roku 1900 dalej następowało zintegrowanie przestrzenne i funkcjonalne zespołu osadniczego, spajającego śródmieście (Stare Miasto prawo- i lewobrzeżne) z otaczającym je obszarem. Gwałtowny rozwój urbanistyczny miasta na przełomie XIX i XX wieku został dostrzeżony w Niemczech. Zaowocowało to uzyskaniem w 1910 roku tytułu „miasta rezydencjonalnego cesarza”. Wśród zmian budowlanych na przełomie XIX-XX warto odnotować:
- zbudowanie głównej elektrowni (zbudowana w 1901 roku, uruchomiona w 1904 r.) obok gazowni na Grobli (numer 36 na mapie)
- likwidacja starej rzeźni, która przez cały XIX wiek znajdowała się nad Wartą, na cyplu utworzonym przez uchodzącą do Warty Bogdankę, na północnym końcu ulicy Szyperskiej. Bodganka została skanalizowana w latach 70-tych XIX wieku, później też przedłużono Szyperską do ulicy Tama Garbarska. Rzeźnia została zlikwidowana w ostatnich latach XIX wieku, kiedy po drugiej stronie Tamy Garbarskiej zbudowano nowoczesną dużą rzeźnię na Grochowych Łąkach, a miejsce starej zajął port przeładunkowy nad Wartą. Do portu poprowadzono również bocznicę kolejową.
- W latach 1892-96 zasypano fosę przed rdzeniem na odcinku od Bramy Wildeckiej do Berlińskiej oraz zniesiono wały lunetowe Bastionu III i IV,
- do roku 1901 rozebrano bramy: Berlińską,Cmentarną i Szelągowską. Warto zwrócić uwagę, że przez kilka lat (1901-4) nadal istniały nietknięte umocnienia rdzenia, z rozebranymi niektórymi bramami.
Poznań - 1900 rok[]
W roku 1891 nowy burmistrz Richard Witting rozpoczął intensywne działania na rzecz formalnego zniesienia twierdzy, przez cały 1898 rok zabiegał o to u ministrów Rzeszy, a nawet cesarza. Po wielkiej „naradzie wojennej” z udziałem przedstawicieli rządy, burmistrza Wittinga i wojskowych w maju 1898 roku doszło do porozumienia z władzami wojskowymi, które żądały 18 milionów marek odszkodowania (budżet miasta w 1898 wynosił 3,77 mln marek, a w 1900 5,85 mln). Po naradzie cesarz wyraził zgodę, w 1900 nowy premier Bernhard von Bülow wystąpił z oficjalnym wnioskiem o likwidację umocnień. We wrześniu 1902 roku, podczas wizyty cesarza Wilhelma II w Poznaniu, po zakończeniu manewrów wojskowych i uroczystym wkroczeniu wojsk do twierdzy, podjęta została oficjalna decyzja (Allerhöchste Kabinett Order z 3 września 1902 r.) o zniesieniu części twierdzy Poznań - umocnień rdzenia na lewym brzegu Warty. Aby zachować historyczne nazwy, cesarz polecił nadać je fortom pierścienia zewnętrznego, co też uczyniono.
Poznań - 1905 rok[]
Od 1902 roku burmistrzem był Ernst Wilms, za jego kadencji w 1903 r. opracowana została nowa ustawa budowlana, która uregulowała proces planowej zabudowy nowych dzielnic i terenów pofortecznych. W 1904 rozpoczęła pracę Królewska Komisja d/s Rozbudowy Miasta Poznania z profesorem Josephem Stübbenem z Kolonii, znanym urbanistą, autorem projektów pierścieni zabudowy na terenach pofortecznych w Kolonii i Poznaniu (1904). Opracował on nie tylko projekt zagospodarowania terenów pofortecznych w mieście, ale także budowy parku, stawu (na Bogdance) i dzielnicy willowej na Sołaczu (1909-1914).
Poznań - 1910 rok[]
20 sierpnia 1910 roku Poznań dostąpił zaszczytu dołączenia do grona cesarskich miast rezydencjonalnych (Residenzstadt). Grono to tworzyły m.in. Berlin, Królewiec, Wrocław, Strassburg. W latach 1901-11 przebudowano skrzyżowanie linii stargadzkiej i toruńskiej na północ od dworca. Linia toruńska biegła dotychczas od dworca w wykopie, potem pod długim wiaduktem linii stargardzkiej (na skrzyżowaniu z ulicą Królewską - obecnie Libelta) i zakręcała na wschód, na poziomie terenu lub niewysokim nasypie (linia stargardzka po wspięciu się na nasyp i wiadukt zakręcała w lewo, na zachód). Teraz obie linie na północ od Kaponiery przeprowadzono pod nowym Mostem Teatralnym, wprowadzono razem na nasyp, zbudowano nad Królewską dwa nowe wiadukty (między nimi umieszczono mały blokhauz) i usypano wysoki nasyp linii toruńskiej w stronę wschodnią, aż do przystanku Tama Garbarska (obecnie Poznań-Garbary). Do 1911 roku Niemcy przebudowali też układ torów na Dębcu - na południe od dworca, tworząc nowe odcinki łączące tory (linii berlińskiej, wrocławskiej i kluczborskiej), a inne likwidując. Układ wtedy tam ukształtowany istnieje w zasadzie do dziś.
Poznań - 1927 rok[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Poznań - 1948 rok[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Poznań - 1978 rok[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.