Kościół na miedziorycie z dzieła Civitates orbis terrarum (rok 1618)
Kościół św. Marcina - najstarszy i do 1135 roku jedyny kościół parafialny na lewobrzeżnych obszarach Poznania. Dokładna data erekcji parafii nie jest znana. Z tej parafii wydzielono parafię św. Marii Magdaleny i parafię św. Gotarda . O parafii wspomina się w zachowanym dokumencie z 1244 roku kiedy to Kapituła odstąpiła księciu Przemysłowi I tereny parafii św. Marcina i św. Gotarda na lokację miasta
Historia[]
Historia[]
Nie wiadomo jak ten pierwszy kościół wyglądał, czy pierwotny kościół był drewniany czy murowany, czy przetrwał on do 1516 roku,. W 1516 roku zbudowano bowiem istniejący dotąd budynek kościelny, na starych fundamentach, w stylu późnogotyckim, bez wież i ze sklepieniem gwiaździstym W 1657 świątynia została spalona przez Brandenburczyków i Szwedów, w roku 1670- 1686r odbudowana i zbudowano wieżę. W roku 1745 wieżę rozebrano ze względu na groźbę zawalenia. W 1779 roku kościół zniszczony przez Moskali i Prusaków, mimo remontu w 1834 r. stawał się ruiną. Niedzielne nabożeństwa przeniesiona do kościoła oo. Franciszkanów. Dzięki staraniom ówczesnego proboszcza - ks. M. Kamieńskiego wykonano kapitalny remont kościoła w latach 1838 – 1856. W 1925 roku przebudowa i remont (założono centralne ogrzewanie i odnowiono wnętrze). W 1928 r. dobudowano wieżę..
Po 1939 roku[]
W 1939 kościół został zamieniony na magazyn zrabowanych dzieł sztuki sakralnej. W 1945 spłonął wraz z zawartością a 45-metrowa wieża kościoła, pochodząca z 1928 roku i ozdobiona płaskorzeźbami Marcina Rożka została wysadzono w powietrze. Z rzeźby pozostał się ino żebrak, który dzisiaj klęczy wmurowany na tylnej ścianie kościoła Kościół został uszkodzony w 90%, zostały tylko mocno uszkodzone mury zewnętrzne. Po wojnie najpierw kościół miał zostać rozebrany potem w latach 1950-1954 odbudowano go w prostej formie gotyckiej. Rzeźba św. Marcina w tympanonie nad wejściem autorstwa Edwarda Haupta pochodzi z 1957 roku. Na zewnątrz kościoła, na północnej ścianie, tablica pamiątkowa ku czci ks. Piotra Wawrzyniaka polskiego księdza działacza społecznego, oświatowego i gospodarczego, patrona Związku Spółek Zarobkowych i Gospodarczych.
Grota[]
Na południe od kościoła znajduje się pochodząca z 1911 roku grota Matki Bożej z Lourdes przekształcona w latach 30. XX wieku w wolno stojącą kaplicę przykrytą kopuła.
Wieża[]
W 1928 r. do kościoła dobudowano wieżę ( 45-metrowa) od strony ul. Święty Marcin,
na wieży był zegar a nad nim dzwonnica. Na wieży umieszczono cztery rzeźby trzymetrowej wysokości postaci św. Wojciecha, św. Stanisława, oraz apostołów św. Piotra i św. Pawła autorstwa Marcina Rożka. Na froncie wieży na osi Alei Marcinkowskiegoumieszczono płaskorzeźbę również autorstwa Marcina Rożka , przedstawiającą postać św. Marcina na koniu oddającego połowę płaszcza żebrakowi. Pozostałość tej rzeźby, "żebraka" można oglądać na tylnej ścianie kościoła.... W nowej wieży zawisły trzy dzwony. Największy (1800 kg) a poświęcony Matki Boskiej, wykonał w 1447 r. poznański ludwisarz Christian Heinrich Witte drugi (800 kg)z 1563 poświęcony św. Marcinowi , trzeci (250 kg) św. Andrzejowi, z 1718 pochodzący z miejscowej odlewni Hammera. Zabytkowość dzwonów docenili nawet Niemcy podczas I wojny światowy , uznając je za zabytki pierwszej klasy. Teraz te dzwony wiszą powieszone pod dwuspadowym daszkiem, z tyłu kościoła
Wnętrza[]
Wewnątrz najciekawszym zabytkiem jest ołtarz z 1498r – tryptyk obrazujący życie św. Katarzyny, ołtarz pochodzący z kościółka cmentarnego w Świerzawie, w nawie południowej rzeźba Madonny z Dzieciątkiem z około 1510 roku ze szkoły wielkopolskiej. Polichromię kościoła wg projektu W. Taranczewskiego z 1957 roku, witraże autorstwa J. Piaseckiego (1960). W nawach witraże wykonała firma Maria Powalisz-Bardońskiej (1970), witraże za organami W Taranczewskiego (1970)
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Rogale Świętomarcińskie[]
Poznańska tradycja rogali w obecnym kształcie narodziła się w listopadzie 1891 roku. Gdy zbliżał się dzień św. Marcina, proboszcz parafii św. Marcina, ks. Jan Lewicki, zaapelował do wiernych, aby wzorem patrona zrobili coś dla biednych. Obecny na mszy cukiernik Józef Melzer, który pracował w pobliskiej cukierni, namówił swojego szefa, aby wskrzesić starą tradycję. Bogatsi poznaniacy kupowali smakołyk, a biedni otrzymywali go za darmo.
Dowiedz się więcej w: Rogale Świętomarcińskie
Galeria[]
