Kościół św. Franciszka Serafickiego zwany zazwyczaj Kościołem Bernardynów to barokowy kościół i przylegający do niego klasztor znajdujący się przy ul. Garbary 22 naprzeciwko Placu Bernardyńskiego.
Historia[]
Bernardyni przybyli do Poznania w Boże Narodzenie 1456 r. i w krótkim czasie zbudowali drewniany kościół. Już w 1470 r. ruszyła budowa murowanej świątyni. W trakcie potopu szwedzkiego w 1657 r. kościół został spalony, zrabowano najcenniejsze przedmioty z zakrystii oraz sporo rękopisów i druków z bogatej biblioteki klasztornej. Do dziś znajdują się one w bibliotekach królewskich Szwecji. Kościół został odbudowany w latach 1658-68 pod kierownictwem Krzysztofa Bonadury Starszego. Ponownie zniszczony w 1725 r. przez huragan, w latach 1730-1736 odremontowany.
Powstała wówczas dzisiejsza elewacja oraz charakterystyczne dwie wieże z dwuprześwitowymi hełmami projektu Jana Adama Stiera z Leszna oraz grupa figur świętych franciszkańskich w elewacji dłuta Franciszka Domsburgera ze Wschowy.
W roku 1835 prusacy skasowali klasztor, a kościół najpierw przejęty został przez parafię św. Marcina, potem stał się kościołem szkolnym Gimnazjum św. Marii Magdaleny.
Druga wojna światowa[]
Niemcy urządzili w kościele warsztaty malarskie dla teatru, zniszczyli wyposażenie. Podczas wyzwalania Poznania w 1945 r. budynki zostały zniszczone, a w kościele zostało urządzone stanowisko dla działa przeciwpancernego. Odbudowę rozpoczęto w 1948 roku i ciągnęła się aż do 1980 r.
Współcześnie[]
Od 1991 r. kościół i klasztor stają się siedzibą franciszkanów - prowincji św.Franciszka z Azyżu.
Architektura[]
Kościół to masywna, trójnawowa konstrukcja halowa na planie prostokąta. Do kościoła od północy przylegają zabudowania klasztorne. Bogata, barokowa fasada z dwiema wieżami, zwieńczona jest przez wspaniałe hełmy mające po 29 m wysokości projektu Jana Adama Stiera.
Na fasadzie znajdują się nisze z figurami świętych franciszkańskich z około 1730 r. dzieła Franciszka Domsburgera.
Figury:
- na górze Maryja Panna zaś po jej bokach św. Franciszka z Asyżu i św. Antoniego Padewskiego
- w części środkowej: św. Bonawentury i św. Ludwika z Tuluzy
- w dolnej części fasady: św. Jana Kapistrana (pośrodku) oraz św. Bernardyna ze Sieny, św. Franciszka Solano, św. Jakuba z Marchii i św. Piotra z Alkantary.
Wnętrze kościoła nakryte jest sklepieniem kolebkowym z lunetami. Ołtarz główny powstał po 1950 roku, w jego centrum znajduje się kopia Gniewu Bożego Rubensa autorstwa Józefa Pade z 1950 roku, po bokach rzeźby z lat 1778-1779 dzieła Augustyna Schöpsa. W zwieńczeniu ołtarza rzeźba „Bóg Ojciec”.
Ciekawostki[]
The biggest mobile scene Christmas Eve in Europe.- Poznan 2015'
W okresie Świąt Bożego Narodzenia Franciszkanie, zgodnie z tradycją sięgająca lat 50-tych XX wieku, urządzają w kościele ruchomą szopkę. W roku 2015 w świątyni powstała największa tego typu konstrukcja w Europie - ważąca ok. 4 tony, mierząca 30 metrów głębokości, 17 metrów wysokości i 10 metrów szerokości[1].
Przed klasztorem na niewielkim dziedzińcu znajduje się figura św. Franciszka z Asyżu oraz pęknięty dzwon św. Franciszka i św. Jana Kapistrana odlany w 1730 roku przez poznańskich ludwisarzy (zawieszony na jednej z wież w 1773 roku, a strącony w 1945 roku).
Źródła[]
Galeria[]
