Karol Libelt - filozof mesjanistyczny, matematyk, działacz polityczny i społeczny. Współzałożyciel, a od roku 1868, prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Autor licznych artykułów w prasie regionalnej oraz podręczników matematyki. Poseł na sejm we Frankfurcie i Berlinie. Odznaczony krzyżem Orderu Virtuti Militari.
Dzieciństwo i edukacja[]
Karol Libelt był synem szewca. Ukończył poznańskie Gimnazjum św. Marii Magdaleny, w latach 1826-1830 studiował w Berlinie filologię klasyczną, filozofię i nauki matematyczno-przyrodnicze, będąc ulubionym uczniem Georga Hegla. W roku 1830 obronił doktorat i odbył krótką podróż poznawczą po Europie.
Powstanie listopadowe[]
Po powrocie do Polski wziął udział w powstaniu listopadowym jako artylerzysta, co zamknęło mu na kilka lat drogę do pracy nauczyciela. Postawa w kilku powstańczych bitwach przyniosła mu awans na podporucznika i krzyż Orderu Virtuti Militari.
W roku 1840 otworzył w Poznaniu pensjonat dla uczniów, rozpoczął również pracę jako nauczyciel w gimnazjum Fryderyka Wilhelma.
Proces moabicki[]
Za udział w przygotowaniach do powstania w Wielkopolsce roku 1846 skazany w roku 1847, jako jeden z głównych oskarżonych, w procesie moabickim na 20 lat twierdzy. Został uwolniony dzięki wydarzeniom tzw. Wiosny Ludów w roku 1848. Po powrocie do Poznania został członkiem Komitetu Narodowego.
Praca organiczna[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
21 kwietnia 1840 r. wystąpił po raz pierwszy do władz o pozwolenie na wydawanie czasopisma naukowego. Zamierzał wydawać „Miesięcznik Naukowy Poznański” poświęcony filozofii, historii i naukom przyrodniczym. Wniosek został odrzucony. Następną próbę przekonania władz podjął Libelt w lutym 1842 r. Planowane czasopismo miało się ukazywać pod tytułem „Tygodnik umiejętności”. Ta próba, jak i kolejne z 5 maja i 3 października 1843 r., nie powiodły się.
Po roku 1849 Libelt skoncentrował się na pracy wydawniczej i publicystycznej w Dzienniku Polskim. Działał w PTPN-ie, Towarzystwie Przemysłowym i wielu innych organizacjach. Zmarł w czerwcu 1875. Spoczywa na cmentarzu w Czeszewie.
Przysionek śmierci[]
Na prośbę Edwarda Raczyńskiego Karol Libelt opracował instrukcję dla pracownika planowanego przez Raczyńskiego przysionka śmierci - kostnicy przeznaczonej dla osób obawiających się pogrzebania żywcem.
Upamiętnienia[]
- Jedna z głównych ulic w centrum Poznania nosi od roku 1919 imię Karola Libelta.
Źródła[]
- „Kronika Miasta Poznania” nr 3/1926, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 1926.