Józef Struś - wybitny lekarz epoki renesansu. Jedyny polski specjalista z tamtych czasów wymieniany w historii medycyny na całym świecie. Nadworny lekarz Andrzeja Górki, starosty generalnego Wielkopolski oraz króla Zygmunta Starego, a później także Zygmunta Augusta.
Pierwsze nauki pobierał w kolegium Lubrańskiego, następnie na Uniwersytecie Krakowskim odbył studia. Późniejszą naukę pobierał w Padwie.
Jego najsłynniejszym dziełem była wydana w Bazylei „Nauka o tętnie ksiąg pięcioro” z 1555 roku, która okazała się przełomem w dziedzinie kardiologii. Opisał w nim pięć różnych typów tętna oraz wpływ temperatury i stanu nerwowego człowieka na tętno.
W ówczesnym Poznaniu lekarze wiedli dostatnie życie, dorabiali się niekiedy potężnych fortun, zostawali burmistrzami. Józef Struś piastował ten urząd przez dwie kadencje - w latach 1557-1559.
Zmarł na dżumę, zaraziwszy się nią podczas niesienia pomocy ubogim.
Upamiętnienia[]
W poznańskiej katedrze znajdowała się kiedyś tablica poświęcona temu lekarzowi, na której zostały wyryte po łacinie następujące słowa:
Józef Struś, Poznańczyk, doktor filozofii i medycyny, tłumacz na język łaciński dzieł greckich. Niegdyś profesor sztuki lekarskiej w Padwie, na żołdzie weneckim. Odnowiciel nauki o pulsie, zapomniany przez tyle wieków, potem lekarz najjaśniejszego pana, Zygmunta Augusta, króla polskiego. Zmarł w roku Pańskim 1568, licząc 58 lat.
Jego imieniem nazwana została ulica oraz szpital w Poznaniu.