Poznańska Wiki
Advertisement
Poznańska Wiki
Marcinek 01
Wczytywanie mapy…
Marcinek 03

Widok na wieżę zegarową

Marcinek 04

Północna tarcza zegara

Marcinek 05
Marcinkowski Marcinek Poznan

Pomnik Karola Marcinkowskiego przed szkołą

Marcinek - I Liceum Ogólnokształcące w Poznaniu im. Karola Marcinkowskiego znajdujące się w budynku zbudowanym w roku 1903.

Gmach szkoły zaprojektował w stylu neogotyckim i kierował jego budową architekt Fust. Budowa trwała od sierpnia 1901 do kwietnia 1903 roku, poświęcenie budynku odbyło się 16 kwietnia tego roku. Na placu o powierzchni ok. 12000 metrów kwadratowych znalazł się budynek główny z przybudówkami na mieszkania dyrektora i woźnego, stojąca oddzielnie sala gimnastyczna, wówczas żwirowane boisko oraz ogródek botaniczny. W głównym budynku duża, o powierzchni 326 metrów kwadratowych, aula, z ołtarzem i emporą z (już nie istniejącymi) organami. W latach 1903-1919 działało tu niemieckie gimnazjum pod nazwą „Konigliches Auguste - Victoria - Gymnasium” pomyślane jako ważne narzędzie germanizacji.

Szkoła w latach 1919 - 1939[]

Proces przechodzenia szkoły w ręce polskie zaznaczył się już w początkach 1919 roku. 1 kwietnia 1919 roku Komisariat Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu mianował dyrektorem szkoły - profesora Antoniego Borzuckiego, a szkoła otrzymała nazwę: „Państwowe Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego”. Inauguracja pierwszego roku szkolnego w polskiej szkole odbyła się 1 maja 1919 roku, a w grudniu odbyły się pierwsze egzaminy dojrzałości. Do końca roku 1920 odeszli ze szkoły nauczyciele i uczniowie - Niemcy.

W grudniu 1923 roku powstało Towarzystwo Przyjaciół Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, w roku 1929 zbudowano w auli scenę przeznaczoną dla teatru szkolnego. Podczas Powszechnej Wystawy Krajowej w roku 1929 wystawiały tam sztuki teatry szkolne z całej Polski. W tym samym roku, 18 kwietnia, odsłonięto w hallu szkoły tablicę pamiątkową ku czci zmarłego w roku 1928 pierwszego jej dyrektora - Antoniego Borzuckiego. Tablica ta została zniszczona przez Niemców podczas Drugiej wojny światowej. Nauka w gimnazjum trwała osiem lat w dwóch typach klas: staroklasycznym, w którym w szerokim zakresie nauczano łaciny i greki, oraz w humanistycznym. W latach trzydziestych, w ramach reform jędrzejowiczowskich, nastąpiło przejście na naukę sześcioletnią w czteroletnim gimnazjum i dwuletnim liceum. Ostatnia matura w starym, ośmioletnim cyklu, zdawana była w roku 1938.

Do najpiękniejszych organizacji uczniowskich należały w dwudziestoleciu: 14 Poznańska Drużyna Harcerska im. Stanisława Żółkiewskiego działająca od początku lat dwudziestych, powstała w roku 1921 Sodalicja Mariańska i - od roku 1927 - Gimnazjalny Klub Sportowy osiągający w wielu sekcjach bardzo dobre wyniki sportowe.

Osobno trzeba odnotować czasopisma uczniowskie: „Orlęta” i „Myśl i Czyn”. „Orlęta” ukazywały się nieprzerwanie od października 1928 roku, z nakładem - jak na gazetę szkolną - dużym, ok 1300 egzemplarzy, kolportowanym w całym kraju. Profil pisma był szeroki, a w publikacjach poświęcano dużą uwagę sprawom dla kraju najważniejszym, zwłaszcza stałemu zagrożeniu ze strony państw ościennych. W różnych okresach w skład zespołu redakcyjnego wchodzili również uczniowie innych poznańskich szkół.

Gimnazjum victorii

Gimnazjum Augusty Wiktorii

„Myśl i Czyn” ukazała się w marcu 1933 roku i była prowadzona z dużym rozmachem przy stałych kontaktach z czasopismami pozostałych gimnazjów. W styczniu 1939 roku wyszedł jedyny numer „Błękitnej Czternastki”, gazety wspólnej harcerzy i harcerek gimnazjów K. Marcinkowskiego i Generałowej Zamoyskiej.

Szkoła miała numer 780 i w latach 1919 do 1939 kształciła tylko chłopców. Osiągnęła wysoki poziom nauczania, rywalizując tu z Gimnazjum św. Marii Magdaleny. Od 1 września 1939 roku szkoła nie działała. Wielu jej profesorów i wychowanków brało udział w obronie kraju we wrześniu i w późniejszych walkach na frontach II wojny światowej, wielu było represjonowanych. Niepełna lista ofiar wojny i represji - również radzieckich - obejmuje dwunastu nauczycieli i osiemdziesięciu ośmiu wychowanków. Tablicę pamiątkową ku ich czci odsłonięto w hallu szkoły po wojnie, w kwietniu 1969 roku, przy okazji II Zjazdu Absolwentów szkoły.

Od roku 1945[]

Nauka w szkole została wznowiona 15 lutego 1945 roku, kiedy jeszcze trwały walki o cytadelę poznańską. Zajęcia odbywały się w szkolnych budynkach zastępczych przy ul. Jarochowskiego, Matejki, Mylnej i Różanej. Do własnego budynku, który do tego czasu był szpitalem wojskowym Armii Czerwonej, szkoła wróciła w grudniu tego roku. Był to trudny okres przez brak opału, podręczników i podstawowych pomocy, ogólne niedożywienie i konieczności odrabiania zaległości spowodowanych wojną. Pierwszym powojennym dyrektorem był dr Czesław Latawiec, a pierwszymi nauczycielami m.in. profesorowie: Agnieszka Duczkowa, Maria Mąkówna, Zofia Załęska, Józef Henke, ks. Arnold Nawaratil. 7 listopada 1946 r., w setną rocznicę śmierci patrona, szkole ufundowano sztandar.

Nauka odbywała się początkowo, ze zmodyfikowanym czasem nauczania, według systemu sprzed wojny - czterech klas gimnazjum i dwóch licealnych. Od początku lat pięćdziesiątych szkoła stała się czteroletnim liceum ogólnokształcącym z numerem I. W roku 1956 przyznano liceum status szkoły ćwiczeń Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, w roku 1962 wprowadzono poszerzony program nauczania języka francuskiego, a od roku 1964 włączono liceum do Stowarzyszenia Szkół UNESCO, w którym - jako jedyne w Poznaniu - pozostaje do dziś.

We wrześniu 1967 roku liceum, dotąd męskie, zostało przekształcone w szkołę koedukacyjną. Pierwsze absolwentki opuściły szkołę w czerwcu 1971 roku. Już w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych dziewczęta uzyskały procentową większość wśród uczniów i ta sytuacja utrzymuje się do dziś. Wyż demograficzny przyniósł w latach siedemdziesiątych wzrost liczby uczniów i w roku szkolnym 1973 - 74 w szkole było 1055 uczniów przy 28 oddziałach.

Od połowy lat siedemdziesiątych wprowadzono klasy sprofilowane - humanistyczne, matematyczno-fizyczne i biologiczno-chemiczne, a później klasy z poszerzonym programem nauczania języka angielskiego i niemieckiego. Od roku 1991 istnieje w liceum sekcja dwujęzyczna polsko-francuska, której absolwenci mogą pochwalić się doskonałą znajomością języka francuskiego. Pierwsze lata XXI wieku przyniosły kolejną reformę oświatową, która zmieniała dotychczasowe 4 letnie liceum w liceum trzyletnie.

Od 2001 roku w budynku szkoły mieści się również Gimnazjum Dwujęzyczne (z j. francuskim). Gimnazjum nosi też imię Karola Marcinkowskiego. W ten sposób Marcinek nawiązał do przedwojennych tradycji i o szkole przy ul. Bukowskiej można znów powiedzieć: Gimnazjum i Liceum im. Karola Marcinkowskiego.

14 maja 2005 r. przed wejściem do budynku szkoły stanął posąg patrona - dr Karola Marcinkowskiego.

Źródło: oficjalna strona szkoły

Słynni absolwenci[]

Linki[]

Advertisement