Poznańska Wiki
Advertisement
Poznańska Wiki
Grand cafe
Quote3  Ogromny lokal i ogród, wieczorem muzyka, otwarta całą noc - punkt zborny miejscowych Polaków  Quote2
dr Mieczysław Orłowicz, Przewodnik "Ziemie dawnej Polski, Litwy i Rusi", Lwów 1914
Wczytywanie mapy…
Grand Café-Restaurant

Wnętrze "Grandki"

Grand Café-Restaurant - popularnie nazywana „Grandką” kawiarnia i restauracja z winiarnią mieszcząca się w Domu Przemysłowym przy placu Wilhelmowskim 18 (obecnie plac Wolności).

Budynek[]

Budynek, w którym znajdowała się Grandka, został wzniesiony w roku 1902 przez Spółkę Budowlaną utworzoną w roku 1890. Dom Przemysłowy miał być ośrodkiem polskiego życia gospodarczego. Środki konieczne do jego utrzymania miały pochodzić z wynajmu lokali i luksusowych mieszkań. Sam budynek był wówczas największym na placu.

Information icon Dowiedz się więcej w: Dom Przemysłowy

Okres przedwojenny[]

Grandkę otwarto 2 września 1902 roku. Pierwsze lata jej funkcjonowania nie przyniosły oczekiwanych zysków. Przełomowym okazał się być rok 1909, gdy restaurację oddaną w dzierżawę Romanowi Goralskiemu. W kolejnym roku przebudowano wnętrza, otwarto ogród koncertowy. Otwarto nowy rozdział w historii Grandki.

Lokal cieszył się znakomitą renomą wśród Poznaniaków na początku XX wieku. W jadłospisach "Grandki" często spotkać można było zupę żółwiową, rosół z pulpecikami, łososia, sos holenderski, sznycelki cielęce z kalafiorem, pulardy brukselskie, comber skopowy po angielsku, kotleciki skopowe z teltowską rzepką, indyka pieczonego czy polędwicę po angielsku. Specjalnością zakładu były kiszki z kotła własnego wyrobu i znakomita kawa z własnym pieczywem.

Na pierwszym piętrze Grand Café-Restaurant mieściła się jedyna w Poznaniu winiarnia w stylu zakopiańskim (meble dostarczyła poznańska Spółka Stolarska).

Okres międzywojenny[]

W dwudziestoleciu międzywojennym Grandka została włączona do Tow. Akc. Gastronomia jako Zakład II. Roman Goralski prowadził lokal do roku 1923.

Pieczę nad Grand Café-Restaurant przejął następnie Maksymilian Brencz, wiceprezes ogólnopolskiego związku restauratorów i prezes jego poznańskiego oddziału, który przed I wojną światową kształcił się za granicą w gastronomii i hotelarstwie. Po pewnym czasie nabył on również restaurację w parku Wilsona[1].

Grandka była także miejscem, w którym gromadzili się fanatyczni kibice Warty Poznań oczekujący telefonicznego meldunku o wynikach wyjazdowych spotkań swojego ukochanego klubu.

Po wojnie[]

Kamienica, w której mieściła się restauracja, nazywana potocznie Grandką, została zniszczona w roku 1945. W latach 50-tych wzniesiono na jej miejscu modernistyczny gmach.

Źródła[]

  1. Zbigniew Zakrzewski, Ulicami mojego Poznania

Galeria[]

Advertisement