Grand Café-Restaurant - popularnie nazywana „Grandką” kawiarnia i restauracja z winiarnią mieszcząca się w Domu Przemysłowym przy placu Wilhelmowskim 18 (obecnie plac Wolności).
Budynek[]
Budynek, w którym znajdowała się Grandka, został wzniesiony w roku 1902 przez Spółkę Budowlaną utworzoną w roku 1890. Dom Przemysłowy miał być ośrodkiem polskiego życia gospodarczego. Środki konieczne do jego utrzymania miały pochodzić z wynajmu lokali i luksusowych mieszkań. Sam budynek był wówczas największym na placu.
- Dowiedz się więcej w: Dom Przemysłowy
Okres przedwojenny[]
Grandkę otwarto 2 września 1902 roku. Pierwsze lata jej funkcjonowania nie przyniosły oczekiwanych zysków. Przełomowym okazał się być rok 1909, gdy restaurację oddaną w dzierżawę Romanowi Goralskiemu. W kolejnym roku przebudowano wnętrza, otwarto ogród koncertowy. Otwarto nowy rozdział w historii Grandki.
Lokal cieszył się znakomitą renomą wśród Poznaniaków na początku XX wieku. W jadłospisach "Grandki" często spotkać można było zupę żółwiową, rosół z pulpecikami, łososia, sos holenderski, sznycelki cielęce z kalafiorem, pulardy brukselskie, comber skopowy po angielsku, kotleciki skopowe z teltowską rzepką, indyka pieczonego czy polędwicę po angielsku. Specjalnością zakładu były kiszki z kotła własnego wyrobu i znakomita kawa z własnym pieczywem.
Na pierwszym piętrze Grand Café-Restaurant mieściła się jedyna w Poznaniu winiarnia w stylu zakopiańskim (meble dostarczyła poznańska Spółka Stolarska).
Okres międzywojenny[]
W dwudziestoleciu międzywojennym Grandka została włączona do Tow. Akc. Gastronomia jako Zakład II. Roman Goralski prowadził lokal do roku 1923.
Pieczę nad Grand Café-Restaurant przejął następnie Maksymilian Brencz, wiceprezes ogólnopolskiego związku restauratorów i prezes jego poznańskiego oddziału, który przed I wojną światową kształcił się za granicą w gastronomii i hotelarstwie. Po pewnym czasie nabył on również restaurację w parku Wilsona[1].
Grandka była także miejscem, w którym gromadzili się fanatyczni kibice Warty Poznań oczekujący telefonicznego meldunku o wynikach wyjazdowych spotkań swojego ukochanego klubu.
Po wojnie[]
Kamienica, w której mieściła się restauracja, nazywana potocznie Grandką, została zniszczona w roku 1945. W latach 50-tych wzniesiono na jej miejscu modernistyczny gmach.
Źródła[]
- W. Karolczak, Z dziejów "Grand Cafe-Restaurant" w Domu Przemysłowym w Poznaniu w latach 1902-1914, "Kronika Wielkopolski", nr 2/1999
- Kamienica przy placu Wilhelmowskim w serwisie wyburzone.pl
- ↑ Zbigniew Zakrzewski, Ulicami mojego Poznania