Kamienica na pocztówce z początku XX w.
Czartoria 5. W roku 1941 i dziś. Foto: Zygmunt Michalski
Czartoria 5 - budynek będący pozostałością po zespole domów robotniczych, które powstały w latach 1899-1902. Budynek powstał w stylu inspirowanym innymi realizacjami neogotyckimi. Autor projektu jest niestety nieznany.
Powstał dzięki Poznańskiej Spółdzielni Budowlanej Użyteczności Publicznej (Posener Gemeinnützige Baugenossenschaft). Zespół budynków powstał na planie litery C, zgrupowanych wokół wewnętrznego podwórza, obsadzonego zielenią.
Poza mieszkaniami w kompleksie mieściło się także przedszkole dla 40 dzieci. W każdym domu znajdowała się wspólna pralnia i suszarnia. Do składowania odpadów służyły cementowe doły opróżniane przez służby miejskie oczyszczania miasta.
Budynek był trzykondygnacyjny, zbudowany z czerwonej cegły, z wysokim cokołem i mieszkalnym poddaszem. W zespole mieszkalnym znajdowało się 214 małych mieszkań (jedno- i dwu pokojowych). Ubikacje umiejscowione były na klatce schodowej. Bloki nie posiadały łazienek (łaźnia mieściła się przy nieistniejącej obecnie ulicy Siennej pod numerem 7). Fasada ozdobiona została tynkowymi płaskimi ornamentami. Sam budynek mimo przeznaczenia, zbudowany został w nowoczesny sposób (stalowe schody, gaz i woda, belki stropowe z żelaza, balkony, itd.).
Budynek, jak cała Czartoria, bardzo ucierpiał w walkach o Poznań w czasie II wojny światowej. Z trzech domów został tylko jeden. Jest on w bardzo złym stanie.
