Schron wybudowany przez Niemców na Winogradach w czasach II wojny światowej (1944 r.) miał pełnić rolę radiostacji dalekosiężnej. Budowla jednak nigdy do tego celu nie została wykorzystana. Był to jeden z trzech naziemnych ciężkich schronów przeciwlotniczych specjalnego przeznaczenia (obok schronów zlokalizowanych przy ulicy Kościuszki i na osiedlu Kopernika[1]) zbudowanych w tym czasie w Poznaniu.
Konstrukcja była odporna na bomby burzące oraz dzięki śluzom gazowym na działanie gazów bojowych. Dodatkowo wyposażono go w agregat prądotwórczy, system filtrów powietrza, windę oraz zaplecze socjalne. W schronie znajdowała się jednobiegowa klatka schodowa oraz niewielka winda. Budowla była przeznaczona dla centrali łączności dalekosiężnej i połączona kablem z pocztą przy Poststrasse (obecnie ulica 23 Lutego)[1].
Po wojnie[]
Przez lata potężny, 21-metrowy, siedmiokondygnacyjny bunkier był zlokalizowany na obrzeżu miasta. Wraz z budową winogradzkich osiedli obiekt został wchłonięty przez otaczające go zabudowania osiedla Kosmonautów. Ponury, noszący ślady wojny blok betonu szpeci okolicę. Planowano zagospodarować go jako ściankę wspinaczkową, jednak nigdy do tego nie doszło.
W budynku funkcjonowała niegdyś pieczarkarnia, a potem hodowla królików. Obecnie na budynku umieszczone są budki lęgowe dla ptaków a także nadajniki i anteny telefonii komórkowej.
Źródła[]
- ↑ 1,0 1,1 Poznańskie budownictwo przeciwlotnicze w latach 30. i w czasie II wojny światowej w: „Kronika Miasta Poznania” nr 2/2009, s. 307, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 2009.