Obiekt wpisany do |
Browar Kobylepole - zbudowany w latach 1865-1872 browar parowy w pobliżu dworu Mycielskich w Kobylepolu dzięki staraniom Józefa (III) hr. Mycielskiego, właściciela tych ziem. Hrabiego zainspirowała podróż do Czech, gdzie zasmakował w piwie pilzeńskim.
Kobylepolski browar był pierwszym o charakterze przemysłowym, z piwem wysokiej klasy, zbudowany przez Polaka na terenie Wielkiego Księstwa Poznańskiego. W chwili otwarcia był również jednym z najnowocześniejszych w kraju. Jako jeden z pierwszych posiadał żelazne kadzie i kocioł warzelny. Zakład stanowiły dwa budynki: główny mieścił słodownię, warzelnię zacieru i fermentownię, w piwnicach składowych znajdowała się lodowania. W nich również ostateczną fermentację przechodziło 5 tys. beczek złocistego trunku.
Pierwszy obciąg piwa właściciel rozdawał bezpłatnie, co przyniosło duży rozgłos i były świetną reklamą.
Nie tylko piwo[]
W Kobylepolu produkowano piwo korzystając z miejscowych wód, które nie wymagały gotowania, oraz lokalnego jęczmienia. W ofercie browaru znajdowały się takie piwa jak „Bawarskie”, „Karamel” czy „Kozieł Kobylepolski”. Etykiety piw ozdobione były dwoma białymi cwałującymi końmi. Symbol ten został zarejestrowany jako znak fabryczny browaru.
Dębowe beczki ze złocistym trunkiem (roczna produkcja wynosiła 12 tys. beczek przy maksymalnej wydajności 20 tys. beczek rocznie) trafiały nie tylko na lokalny rynek, ale i do Gdańska, Torunia, Wrocławia, Drezna, Lipska i Turynu[2].
Wysoką jakość trunku potwierdzały liczne wyróżnienia i nagrody m.in. Złoty Medal na Pierwszej Wystawie Krajowej. Marceli Motty w „Przechadzkach po mieście” pisał, że piwo kobylepolskie „mało ustępowało bawarskiemu gatunkowi”.
Browar Kobylepole produkował również wiele rodzajów lemoniad i oranżad, w tym oranżadę markową „Sinalco”[3].
Dalsze dzieje[]
Po śmierci hr. Mycielskiego w roku 1890 browar prowadzili Adolf i Gustaw Gernsternkornowie pod szyldem „Brauerei Gutenbrunn”[4].
W roku 1921 odkupiła go polska firma „Browar Kobylepole Sp z o.o.” modernizując browar (dobudowano stajnię, kuźnię, lodownię i słodownię) i prowadząc go aż do wybuchu wojny. W roku 1924 kobylepolski zakład produkował 12,5 tys. hl piwa rocznie.
W latach 1936-1939 nastąpił dalszy rozwój browaru. Otwarto nową słodownię. Zmieniono też nazwę fabryki na Browar i Słodownia Kobylepole pod Poznaniem. Powstały również oddziały w Toruniu i w Inowrocławiu.
W trakcie wojny kontynuowano produkcję pod nazwą „Gutenbrunn Brauerei GmbH”.
Powojenne losy[]
W walkach o wyzwolenie browar uległ zniszczeniu w ponad 60%. Bezpowrotnie zniknęły dyplomy i medale. Dzięki determinacji i poświęceniu przedwojennej załogi browaru udało się w sierpniu 1945 r. wznowić produkcję rozpoczynając ważenie lekkiego piwa „Imperator”. Wówczas to władze postanowiły „przydzielić” dyrektora i ludzi zupełnie niezwiązanych z ciężką pracą przy odbudowanie zakładu. Prawdziwie zaangażowanych odsuwano w cień...
W latach 1946-1970 zwiększono dziesięciokrotnie zdolności produkcyjne. Mimo to, w 1976 roku produkcję przejął nowy zakład przy obecnej ulicy Szwajcarskiej.
Po zakończeniu produkcji[]
Po zakończeniu produkcji w latach 70-tych budynki browaru pełniły funkcję magazynów i mieszkań.
W lutym 1985 roku Browar Kobylepole, obejmujący budynki produkcyjne z roku 1872, budynek mieszkalny z 1899 roku oraz stajnię, wozownię i budynek mieszkalno-administracyjny z końca XIX wieku, został wpisany do Rejestru Zabytków[5].
O kobylepolskim browarze nie dają zapomnieć nazwy okolicznych ulic: Browarna, przy której znajdują się pozostałości zakładu oraz pobliska Piwna. U stóp wzgórza, na którym znajdował się kobylepolski browar rozciąga się staw Browarny.
Linki[]
- Etykiety piw z browaru Kobylepole
- Etykiety piw z browaru Kobylepole
- Zdjęcia z opuszczonego browaru na walkowiak.pl