Brama główna do parku Wilsona od strony ulicy Głogowskiej oraz ogrodzenie parku, zaprojektowana została przez Władysława Czarneckiego.
Wg Czarneckiego:
Odziedziczone po Niemcach ogrodzenie zostało wykonane ze zwyczajnej siatki drucianej. W narożniku była dwuskrzydłowa brama na ramie żelaznej. Tuż za wejściem stały naprzeciw siebie dwa pawiloniki, podkreślające główne wejście do parku. W jednym z nich był kiosk z mlekiem, wodą sodową, lodami i słodyczami, w drugim umieszczono ustępy dla pań i panów. Typowy przykład niemieckiej Sachlichkeit. W nowym projekcie zrobiłem ustępy podziemne dyskretnie ukryte w pobliżu wejścia, a kiosk z mlekiem w ogóle usunąłem. Przed wejściem wprowadziłem szerokie, zapraszające schody. Według mego rysunku Dłużewski wykonał smukłe tralki odlane w betonie. Wkrótce tralki te rozmnożyły się w Poznaniu. Okazało się, że forma odlewnicza nie została zniszczona i firma w dalszym ciągu robiła odlewy na zamówienie prywatne - „Tralki Wilsona”. Dla ścisłości muszę dodać, że główne wejście do parku wykonano w drugim etapie, gdy dom i kawiarnia (Magnolia) były już skończone. Nadzór nad wykonaniem sprawował arch. Kirkin. On też zlecił wykonanie figur amorków na słupkach przy wejściu rzeźbiarzowi Edwardowi Hauptowi.
W 1992 r. przystąpiono do gruntownej restauracji parku, której projekt opracował Bernard Lisiak. Zrekonstruowano m.in. wejście główne, gdzie na postumenty wróciły dwie rzeźby Edwarda Haupta - przedstawiające dzieci na rybie (ustawione tam przed PeWuK-ą).
Wejście, ogrodzenie i szalet istnieją do dzisiaj.
Galeria[]
