Bank Cukrownictwa
Bank Cukrownictwa - jeden z wielu banków branżowych powstałych w pierwszej połowie lat 20 XX wieku. Zawiązano go w 1921 r. na zasadzie fuzji z Bankiem Ziemskim w Poznaniu , który działał od roku 1886 roku. Inicjatorem powstania Banku Cukrownictwa był Związek Zachodnio - Polskiego Przemysłu Cukrowniczego, który zrzeszał 24 cukrownie działające w byłym zaborze pruskim. Podobnych banków branżowych nastawionych na obsługę jednego sektora gospodarki było wiele, ale trudny okres wielkiej inflacji przetrwały jedynie dwa - Bank Naftowy i Bank Cukrownictwa. Bank Cukrownictwa w wyniku porozumienie w roku 1923r. trzech związków producentów cukru działających na terenach trzech zaborów finansował potrzeby gospodarki cukrowniczej i oraz sprzedaży cukru jako monopolista. Bank kontynuował działalność w czasie II wojny światowej na terenie Generalnej Guberni. Bank utracił koncesję w 1946.
Budynek banku[]
Budynek banku zdecydował o kształcie narożnika ulic 27 Grudnia i Mielżyńskiego (dawny plac Gwarny). Główne wejście usytuowane pod kątem zbiegającym się ulic w eksponowanym froncie, wspartym na kolumnach. Bank Cukrownictwa przejął budynek od działającego wcześniej Banku Przemysłowców za długi zbierając wszystko „jak stał i siedział” (jak powiada Zbigniew Zakrzewski). W czasie działań wojennych budynek Banku Cukrownictwa poważnie ucierpiał i podjęto decyzję o jego rozbiórce. Dzisiaj na miejscu Banku Cukrownictwa stoi „Okrąglak”.
