|
Ten dynks trzeba narychtować, tej! Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tego artykułu. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje. |
Andrzej I Górka herbu Łodzia - starosta generalny Wielkopolski i kasztelan poznański.
W 1535 r. wziął udział w trzeciej wojnie moskiewskiej. Objął dowództwo nad wojskiem wielkopolskim składającym się z 1000 konnicy i 500 piechoty.
Dnia 10 kwietnia tr. odbył się w Poznaniu przegląd wojska, wysyłanego przez Wielkopolan na pomoc Litwie, prowadzony przez Andrzeja Górkę. On sam wystawił 100 żołnierzy i po gościnie wysłał ich do Wilna, a 20 kwietnia osobiście wyruszył na Litwę, w towarzystwie lekarza Jana Wójcika.
Podczas walk odznaczył się i zdobył twierdzę Starodub i inne grody. W dniu 23 grudnia powrócił do Poznania hucznie witany przez społeczeństwo. W nagrodę za zasługi król Zygmunt Stary nadał mu kasztelanię poznańską i starostwo generalne wielkopolskie. 10 stycznia 1536 r. wprowadzony został do zamku przez dworzanina królewskiego Kacpra Anacio. Następnie po kilku dniach inaugurację powtórzono wobec rady miasta.[1]
Dzięki staraniom Andrzeja Górki odbudowany został Poznań, który spłonął w roku 1536. Kontynuował on także budowę pałacu rozpoczętą przez jego ojca[2].
Sympatyzował z protestantami i z tego powodu popadał w konflikty z kapitułą poznańską. W 1540 r. wolno było się zbierać innowiercom w pałacu Górków, który także służył dla nich za zbór.
Pogrzeb Andrzeja Górki w dniu 13 stycznia 1552 r. poprzedziły uroczyste nabożeństwa żałobne w katedrze - umierając zdążył się pogodzić z kościołem chrześcijańskim. W kondukcie żałobnym udział wzięli wszyscy duchowni i zakonnicy. Przed zmarłym niesiono jego zbroję i miecz, a rycerz (podobny do zmarłego z wyglądu i postury) jechał przebrany w jego szaty i klejnoty. Ciało zmarłego wiozło sześć koni pokrytych kirem. Za trumną szło trzech synów zmarłego, następnie dygnitarze krajowi i szlachta, kolejno dwie córki i szereg niewiast.
Syn Łukasza Górki, ojciec Łukasza, Andrzeja, Stanisława, Katarzyny i Barbary.
Źródła[]
- „Kronika Miasta Poznania” nr 1/1930, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 1930.
- ↑ Kronika poznańskich pisarzy miejskich, Jacek Wiesiołowski (red.), Wydawnictwo Miejskie, 2004.
- ↑ „Atlas architektury Poznania”, pod red. Janusza Pazdera, s. 315, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 2008, ISBN 978-83-7503-058-7.